„ყველაფერს, რაც ჩინეთში ვნახე, თითქოს თვალებით გადავუღე ფოტოები“ - ვინ არის ჟიურის რჩეული ავტორი - ნიკოლას მაჩაბელი?

29 აგვისტო, 2019 წ.

მწერ­ლის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ჰქონ­დეს თა­ვი­სი წიგ­ნი, რათა მკი­თხველს მისი ნა­წარ­მო­ე­ბის გაც­ნო­ბი­სა და მისი გმი­რე­ბის ის­ტო­რი­ე­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცეს. ეს ერ­თგვა­რად, მწერ­ლის აღი­ა­რე­ბას ნიშ­ნავს, რად­გან თუნ­დაც თა­რო­ზე შე­მო­დე­ბუ­ლი წიგ­ნი ავ­ტორ­სა და ნა­წარ­მო­ებს უკ­ვდა­ვე­ბას ანი­ჭებს.

ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი, ანუ ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი, ერთ-ერთი იყო, ვინც ოც­ნე­ბობ­და, თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბი წიგ­ნის სა­ხით გა­მო­ე­ცა. ბე­ქამ ამის­თვის ბრძო­ლა და­ი­წყო, თუმ­ცა აღ­მოჩ­ნდა, რომ გა­მომ­ცემ­ლე­ბის და­ინ­ტე­რე­სე­ბა და წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა თით­ქმის და­უძ­ლე­ველ სირ­თუ­ლე­ებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ამის გამო, ბე­ქას იმე­დი არა­ერ­თხელ გა­უც­რუვ­და, თუმ­ცა „პა­ლიტ­რა L”-ის კონ­კურ­სში „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019“ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა მა­ინც გა­და­წყვი­ტა და ჟი­უ­რის ერთ-ერთი რჩე­უ­ლიც გახ­და.

ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რა­ფია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­სი პრო­ფე­სია მოს­წონს, მო­მა­ვალს მა­ინც ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში ხე­დავს. ფიქ­რობს, რომ ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი იქ­ნე­ბა ფსევ­დო­ნი­მი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რის ყვე­ლა მოყ­ვა­რუ­ლი და­ი­მახ­სოვ­რებს, მა­ნამ­დე კი მწე­რალს ბევ­რი სა­მუ­შაო აქვს.

ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“ ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტის მის­ტი­კი­თა და მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბით სავ­სე ჩი­ნურ გა­მოც­დი­ლე­ბას აღ­წერს, მკი­თხველს უამ­ბობს, რას ნიშ­ნავს დარ­ჩე მარ­ტო უცხო გა­რე­მო­ში, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სამ­ყა­რო­ში, რო­მელ­თა­ნაც არა­ფე­რი გა­კავ­ში­რებს. ამ ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე ნა­წარ­მო­ებ­მა ჟი­უ­რის დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. მწე­რალს იმე­დი აქვს, რომ ჩი­ნე­თის გა­ნა­პი­რა პრო­ვინ­ცი­ა­ში მი­ღე­ბუ­ლი მის­ტი­კით სავ­სე გა­მოც­დი­ლე­ბა მკი­თხველ­ზე წა­რუშ­ლელ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას და­ტო­ვებს.

ახალ­გაზ­რდა მწე­რალ­მა ჩი­ნუ­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სა და „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის დე­ტა­ლებ­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბო.

პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რაფ­მა და თქვენს საქ­მე­ში რე­ა­ლი­ზე­ბულ­მა ახალ­გაზ­რდამ რო­გორ და­ი­წყეთ მწერ­ლო­ბა, რამ გი­ბიძ­გათ ამის­კენ?

ბავ­შვო­ბი­დან ვწერ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ლექ­სე­ბის წერა და­ვი­წყე, რომ­ლე­ბიც სკო­ლის გა­ზეთ­შიც და­ი­ბეჭ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­შიც, ძი­რი­თა­დად, ლექ­სებს ვწერ­დი, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ვი­ყა­ვი. თსუ-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კლუბ­შიც გავ­წევ­რი­ან­დი, ჩემი ლექ­სე­ბი იბეჭ­დე­ბო­და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სხვა­დას­ხვა გა­ზეთ­სა და ჟურ­ნალ­ში. სა­ბო­ლო­ოდ, 2010 წელს, უნი­ვერ­სი­ტეტს რომ ვამ­თავ­რებ­დი, პირ­ვე­ლად დავ­წე­რე დიდი ნო­ვე­ლა. ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი გავ­გზავ­ნე მა­შინ­დელ „ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პა­ლიტ­რა­ში“ და მა­შინ­ვე და­მი­ბეჭ­დეს. ეს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემი ლი­ტე­რა­ტუ­რა გა­ვი­და უფრო შორს, ვიდ­რე სა­მე­გობ­რო წრე და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. ეს ნო­ვე­ლა „ვაშ­ლი და ფორ­თოხ­ლე­ბი“აგ­ვის­ტოს ომის თე­მა­ტი­კა­ზე იყო.

ამან შთა­გა­გო­ნათ, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მუ­შა­ო­ბა არ შე­გე­ჩე­რე­ბი­ნათ?

ამის შემ­დეგ, სულ ვწერ­დი. თა­ნაც, ხში­რად ვიც­ვლი­დი ფსევ­დო­ნი­მებს. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პე­რი­ოდ­ში, ფსევ­დო­ნი­მად მქონ­და - „ბექ ნი­კა­სო­ნი“.

უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მუ­შა­ო­ბა სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში და­ვი­წყე. ეს სამ­სა­ხუ­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ჩამ­ხუთ­ვე­ლი და დამ­ზაფვ­რე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. და­ახ­ლო­ე­ბით, 4-5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ერ­თსა და იმა­ვე სის­ტე­მა­ში გა­დაბ­მით ვმუ­შა­ობ­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის შემ­დეგ, შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას, მღელ­ვა­რე­ბას, სტუ­დენ­ტურ ცხოვ­რე­ბას მოვ­წყდი და ჩა­ვე­ბი სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში, რა­მაც ძა­ლი­ან „შემ­ჭა­მა“ და „დამღრღნა“.

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ და­მე­წყო ერ­თგვა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი აფეთ­ქე­ბა. ვწერ­დი იმა­ზე, რა­საც ვხე­დავ­დი, რაც ხდე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ჯა­რო უწყე­ბებ­სა და სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში. ეს იყო ჩემი ძი­რი­თა­დი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი შთა­გო­ნე­ბა. ჩემი ნო­ვე­ლე­ბი გა­და­დი­ო­და ფან­ტას­ტი­კა­ში, მის­ტი­კა­ში და იძენ­და სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხეს. რამ­დე­ნი­მე ნო­ვე­ლა და­მიგ­როვ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, მა­შინ­დე­ლი ჟურ­ნა­ლე­ბის­თვის გა­მეგ­ზავ­ნა. ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, პირ­ვე­ლი­ვე ცდა­ზე მო­ე­წო­ნათ.

თქვე­ნი სა­ხე­ლი და გვა­რია ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი. ფსევ­დო­ნი­მად ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ?

ეს ფსევ­დო­ნი­მი ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ტორ­თან კა­მა­თი­სას და­ი­ბა­და. რე­დაქ­ტორ­მა მი­თხრა, ყელ­ში ამო­მი­ვი­და ფსევ­დო­ნი­მე­ბით წერა და არ და­გი­ბეჭ­დავ ფსევ­დო­ნო­მი­თო. ვუ­თხა­რი, რომ სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა არ მსურ­და, რა­ზეც მი­პა­სუ­ხა: „მა­შინ კარ­გი, არ დავ­ბეჭ­დავ“.

სა­შინ­ლად გა­მიც­რუვ­და იმე­დი. ამ კა­მა­თი­დან ზუს­ტად, ორ დღე­ში მომ­წე­რა, რომ ჩემს შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე თა­ნახ­მა იყო და სურ­და, ფსევ­დო­ნი­მი ამერ­ჩია. ფსევ­დო­ნი­მად ყო­ველ­თვის ევ­რო­პუ­ლი სა­ხე­ლი მინ­დო­და. ფრან­გუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა და კინო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ნი­კო­ლა­სი რო­გორც სა­ხე­ლი, ძა­ლი­ან მომ­წონს, კარ­გად ჟღერს. რაც შე­ე­ხე­ბა გვარს, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ბა­ღაშ­ვი­ლე­ბი აზ­ნა­უ­რე­ბი იყ­ვნენ, თა­ვა­დუ­რი გვა­რი ავარ­ჩიე. ასე­ვე, გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა ივა­ნე მა­ჩაბ­ლის ფაქ­ტორ­მაც, რო­მელ­მაც, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძეს­თან ერ­თად, შექ­სპი­რი პირ­ველ­მა თარ­გმნა და, სა­ერ­თოდ, დიდი ღვაწ­ლი ჰქონ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რის სა­წყი­სებ­თან. 3 წლის წინ, ასე გავ­ხდი ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი.

სა­ბო­ლო­ოდ, გა­და­წყვი­ტეთ, სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა გვერ­დით გა­და­გე­დოთ და ინ­გლი­სუ­რი ენის მას­წავ­ლებ­ლად ჩი­ნეთ­ში წა­სუ­ლი­ყა­ვით. რო­გორც კონ­კურ­სი­დან გახ­და ცნო­ბი­ლი, სწო­რედ აქ და­ი­ბა­და „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“. გვი­ამ­ბეთ ჩი­ნუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ...

პირ­ველ რიგ­ში, რა­მაც ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა შთა­მა­გო­ნა, სამ­შობ­ლოს მო­ნატ­რე­ბა იყო. მე­ნატ­რე­ბო­და ოჯა­ხი, მე­გობ­რე­ბი... ჩი­ნე­თი სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თვის.

ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვიც­ნობთ, რაც ვი­ცით, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, კინო, იქ არა­ფერს ნიშ­ნავ­და. იმ­დე­ნად სხვა სამ­ყა­რო იყო, რომ თავი ძა­ლი­ან მარ­ტოდ ვიგ­რძე­ნი. ამას­თან, აღ­მოვ­ჩნდი ქა­ლაქ­ში, სა­დაც უცხო­ე­ლი არა­ვინ იყო, პირ­ვე­ლი და ერ­თა­დერ­თი უცხო­ე­ლი მე აღ­მოვ­ჩნდი. ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად ვი­ყა­ვი ციმ­ბირ­თან ახ­ლოს, ჩრდი­ლო­ეთ პე­რი­ფე­რი­ა­ში, რუ­სე­თის სა­ზღვარ­თან. და­ვი­წყე უკვე იმა­ზე ფიქ­რი, თუ რა ვი­ყა­ვი მე ამ ქა­ლა­ქის­თვის და რა იყო ეს ქა­ლა­ქი ჩემ­თვის, ანუ ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის­თვის.

პირ­ველ ნა­წილ­ში აღ­წე­რი­ლია ის ამ­ბე­ბი, თუ რო­გორ ჩა­დის იქ, რო­გორ ერ­გე­ბა სი­ტუ­ა­ცი­ას, რო­გორ იწყებს ცხოვ­რე­ბას, მუ­შა­ო­ბას. ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, არის დე­დი­სა და სამ­შობ­ლოს გა­ნუ­წყვე­ტე­ლი მო­ნატ­რე­ბა, შენი ცუდი და მტკივ­ნე­უ­ლიც რომ გე­ნატ­რე­ბა. აღ­წე­რი­ლია მი­ა­მი­ტუ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გუ­ლუბ­რყვი­ლო პერ­სო­ნა­ჟი­სა, რო­მელ­მაც არ იცის, რა მოხ­დე­ბა მის თავს. მე­ო­რე ნა­წი­ლიც მთლი­ა­ნად ჩი­ნეთს ეხე­ბა, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ერთ კვი­რა­შია და­წე­რი­ლი.

ყვე­ლა­ფერს, რაც ჩი­ნეთ­ში ვნა­ხე, თით­ქოს თვა­ლე­ბით გა­და­ვუ­ღე ფო­ტო­ე­ბი, მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი შევ­კა­რი და ავა­გე სი­უ­ჟე­ტი, რო­მე­ლიც მკი­თხველს, იმე­დია, და­ა­ინ­ტე­რე­სებს.

რა­ტომ სა­ხე­ლი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“?

ეს სა­ხე­ლი ჩი­ნეთ­ში შე­ვარ­ჩიე, რად­გან აღ­მო­სავ­ლე­თის ამ ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სა­ოც­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და კონ­ტრას­ტუ­ლი იყო.

მწერ­ლის­თვის ძა­ლი­ან მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია, ჰქონ­დეს თა­ვი­სი წიგ­ნი, რათა მკი­თხველს მისი ნა­წარ­მო­ე­ბის გაც­ნო­ბი­სა და მისი გმი­რე­ბის ის­ტო­რი­ე­ბით აღ­ფრთო­ვა­ნე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა მი­ე­ცეს. ეს ერ­თგვა­რად, მწერ­ლის აღი­ა­რე­ბას ნიშ­ნავს, რად­გან თუნ­დაც თა­რო­ზე შე­მო­დე­ბუ­ლი წიგ­ნი ავ­ტორ­სა და ნა­წარ­მო­ებს უკ­ვდა­ვე­ბას ანი­ჭებს.

ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი, ანუ ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი, ერთ-ერთი იყო, ვინც ოც­ნე­ბობ­და, თა­ვი­სი ნა­წარ­მო­ე­ბი წიგ­ნის სა­ხით გა­მო­ე­ცა. ბე­ქამ ამის­თვის ბრძო­ლა და­ი­წყო, თუმ­ცა აღ­მოჩ­ნდა, რომ გა­მომ­ცემ­ლე­ბის და­ინ­ტე­რე­სე­ბა და წიგ­ნის გა­მო­ცე­მა თით­ქმის და­უძ­ლე­ველ სირ­თუ­ლე­ებ­თან იყო და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. ამის გამო, ბე­ქას იმე­დი არა­ერ­თხელ გა­უც­რუვ­და, თუმ­ცა „პა­ლიტ­რა L”-ის კონ­კურ­სში „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი 2019“ მო­ნა­წი­ლე­ო­ბის მი­ღე­ბა მა­ინც გა­და­წყვი­ტა და ჟი­უ­რის ერთ-ერთი რჩე­უ­ლიც გახ­და.

ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რა­ფია. მი­უ­ხე­და­ვად იმი­სა, რომ თა­ვი­სი პრო­ფე­სია მოს­წონს, მო­მა­ვალს მა­ინც ლი­ტე­რა­ტუ­რა­ში ხე­დავს. ფიქ­რობს, რომ ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი იქ­ნე­ბა ფსევ­დო­ნი­მი, რო­მელ­საც ლი­ტე­რა­ტუ­რის ყვე­ლა მოყ­ვა­რუ­ლი და­ი­მახ­სოვ­რებს, მა­ნამ­დე კი მწე­რალს ბევ­რი სა­მუ­შაო აქვს.

ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის ნა­წარ­მო­ე­ბი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“ ქარ­თვე­ლი ემიგ­რან­ტის მის­ტი­კი­თა და მო­უ­ლოდ­ნე­ლო­ბე­ბით სავ­სე ჩი­ნურ გა­მოც­დი­ლე­ბას აღ­წერს, მკი­თხველს უამ­ბობს, რას ნიშ­ნავს დარ­ჩე მარ­ტო უცხო გა­რე­მო­ში, აბ­სო­ლუ­ტუ­რად გან­სხვა­ვე­ბულ სამ­ყა­რო­ში, რო­მელ­თა­ნაც არა­ფე­რი გა­კავ­ში­რებს. ამ ემო­ცი­ე­ბით სავ­სე ნა­წარ­მო­ებ­მა ჟი­უ­რის დიდი მო­წო­ნე­ბა და­იმ­სა­ხუ­რა. მწე­რალს იმე­დი აქვს, რომ ჩი­ნე­თის გა­ნა­პი­რა პრო­ვინ­ცი­ა­ში მი­ღე­ბუ­ლი მის­ტი­კით სავ­სე გა­მოც­დი­ლე­ბა მკი­თხველ­ზე წა­რუშ­ლელ შთა­ბეჭ­დი­ლე­ბას და­ტო­ვებს.

ახალ­გაზ­რდა მწე­რალ­მა ჩი­ნუ­რი მოგ­ზა­უ­რო­ბი­სა და „პა­ლიტ­რა L”-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი კონ­კურ­სის დე­ტა­ლებ­ზე AMBEBI.GE-ს თა­ვად უამ­ბო.

პრო­ფე­სი­ით გე­ოგ­რაფ­მა და თქვენს საქ­მე­ში რე­ა­ლი­ზე­ბულ­მა ახალ­გაზ­რდამ რო­გორ და­ი­წყეთ მწერ­ლო­ბა, რამ გი­ბიძ­გათ ამის­კენ?

ბავ­შვო­ბი­დან ვწერ­დი. თავ­და­პირ­ვე­ლად, ლექ­სე­ბის წერა და­ვი­წყე, რომ­ლე­ბიც სკო­ლის გა­ზეთ­შიც და­ი­ბეჭ­და. ეს ყვე­ლა­ფე­რი ძა­ლი­ან მი­ხა­რო­და. უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში სწავ­ლის პე­რი­ოდ­შიც, ძი­რი­თა­დად, ლექ­სებს ვწერ­დი, ძა­ლი­ან აქ­ტი­უ­რი ვი­ყა­ვი. თსუ-ის ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კლუბ­შიც გავ­წევ­რი­ან­დი, ჩემი ლექ­სე­ბი იბეჭ­დე­ბო­და უნი­ვერ­სი­ტე­ტის სხვა­დას­ხვა გა­ზეთ­სა და ჟურ­ნალ­ში. სა­ბო­ლო­ოდ, 2010 წელს, უნი­ვერ­სი­ტეტს რომ ვამ­თავ­რებ­დი, პირ­ვე­ლად დავ­წე­რე დიდი ნო­ვე­ლა. ეს ნა­წარ­მო­ე­ბი გავ­გზავ­ნე მა­შინ­დელ „ლი­ტე­რა­ტუ­რულ პა­ლიტ­რა­ში“ და მა­შინ­ვე და­მი­ბეჭ­დეს. ეს იყო პირ­ვე­ლი შემ­თხვე­ვა, როცა ჩემი ლი­ტე­რა­ტუ­რა გა­ვი­და უფრო შორს, ვიდ­რე სა­მე­გობ­რო წრე და უნი­ვერ­სი­ტე­ტი. ეს ნო­ვე­ლა „ვაშ­ლი და ფორ­თოხ­ლე­ბი“აგ­ვის­ტოს ომის თე­მა­ტი­კა­ზე იყო.

ამან შთა­გა­გო­ნათ, რომ შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი მუ­შა­ო­ბა არ შე­გე­ჩე­რე­ბი­ნათ?

ამის შემ­დეგ, სულ ვწერ­დი. თა­ნაც, ხში­რად ვიც­ვლი­დი ფსევ­დო­ნი­მებს. უნი­ვერ­სი­ტე­ტის პე­რი­ოდ­ში, ფსევ­დო­ნი­მად მქონ­და - „ბექ ნი­კა­სო­ნი“.

უნი­ვერ­სი­ტე­ტის დამ­თავ­რე­ბის შემ­დეგ, მუ­შა­ო­ბა სა­ჯა­რო სამ­სა­ხურ­ში და­ვი­წყე. ეს სამ­სა­ხუ­რი ჩემ­თვის ძა­ლი­ან ჩამ­ხუთ­ვე­ლი და დამ­ზაფვ­რე­ლი აღ­მოჩ­ნდა. და­ახ­ლო­ე­ბით, 4-5 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში, ერ­თსა და იმა­ვე სის­ტე­მა­ში გა­დაბ­მით ვმუ­შა­ობ­დი. ფაქ­ტობ­რი­ვად, უნი­ვერ­სი­ტე­ტის შემ­დეგ, შე­მოქ­მე­დე­ბით საქ­მი­ა­ნო­ბას, მღელ­ვა­რე­ბას, სტუ­დენ­ტურ ცხოვ­რე­ბას მოვ­წყდი და ჩა­ვე­ბი სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში, რა­მაც ძა­ლი­ან „შემ­ჭა­მა“ და „დამღრღნა“.

მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, რამ­დე­ნი­მე წლის შემ­დეგ და­მე­წყო ერ­თგვა­რი შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი აფეთ­ქე­ბა. ვწერ­დი იმა­ზე, რა­საც ვხე­დავ­დი, რაც ხდე­ბო­და სა­ქარ­თვე­ლოს სა­ჯა­რო უწყე­ბებ­სა და სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა­ში. ეს იყო ჩემი ძი­რი­თა­დი ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი შთა­გო­ნე­ბა. ჩემი ნო­ვე­ლე­ბი გა­და­დი­ო­და ფან­ტას­ტი­კა­ში, მის­ტი­კა­ში და იძენ­და სა­ინ­ტე­რე­სო სა­ხეს. რამ­დე­ნი­მე ნო­ვე­ლა და­მიგ­როვ­და და გა­დავ­წყვი­ტე, მა­შინ­დე­ლი ჟურ­ნა­ლე­ბის­თვის გა­მეგ­ზავ­ნა. ჩემ­და გა­საკ­ვი­რად, პირ­ვე­ლი­ვე ცდა­ზე მო­ე­წო­ნათ.

თქვე­ნი სა­ხე­ლი და გვა­რია ბექა ბა­ღაშ­ვი­ლი. ფსევ­დო­ნი­მად ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი რა­ტომ აირ­ჩი­ეთ?

ეს ფსევ­დო­ნი­მი ერთ-ერთი ჟურ­ნა­ლის რე­დაქ­ტორ­თან კა­მა­თი­სას და­ი­ბა­და. რე­დაქ­ტორ­მა მი­თხრა, ყელ­ში ამო­მი­ვი­და ფსევ­დო­ნი­მე­ბით წერა და არ და­გი­ბეჭ­დავ ფსევ­დო­ნო­მი­თო. ვუ­თხა­რი, რომ სა­ხე­ლი­თა და გვა­რით გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბა არ მსურ­და, რა­ზეც მი­პა­სუ­ხა: „მა­შინ კარ­გი, არ დავ­ბეჭ­დავ“.

სა­შინ­ლად გა­მიც­რუვ­და იმე­დი. ამ კა­მა­თი­დან ზუს­ტად, ორ დღე­ში მომ­წე­რა, რომ ჩემს შე­მო­თა­ვა­ზე­ბა­ზე თა­ნახ­მა იყო და სურ­და, ფსევ­დო­ნი­მი ამერ­ჩია. ფსევ­დო­ნი­მად ყო­ველ­თვის ევ­რო­პუ­ლი სა­ხე­ლი მინ­დო­და. ფრან­გუ­ლი ლი­ტე­რა­ტუ­რა და კინო ძა­ლი­ან მიყ­ვარს. ნი­კო­ლა­სი რო­გორც სა­ხე­ლი, ძა­ლი­ან მომ­წონს, კარ­გად ჟღერს. რაც შე­ე­ხე­ბა გვარს, იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ბა­ღაშ­ვი­ლე­ბი აზ­ნა­უ­რე­ბი იყ­ვნენ, თა­ვა­დუ­რი გვა­რი ავარ­ჩიე. ასე­ვე, გავ­ლე­ნა მო­ახ­დი­ნა ივა­ნე მა­ჩაბ­ლის ფაქ­ტორ­მაც, რო­მელ­მაც, ილია ჭავ­ჭა­ვა­ძეს­თან ერ­თად, შექ­სპი­რი პირ­ველ­მა თარ­გმნა და, სა­ერ­თოდ, დიდი ღვაწ­ლი ჰქონ­და ლი­ტე­რა­ტუ­რის სა­წყი­სებ­თან. 3 წლის წინ, ასე გავ­ხდი ნი­კო­ლას მა­ჩა­ბე­ლი.

სა­ბო­ლო­ოდ, გა­და­წყვი­ტეთ, სა­ო­ფი­სე ცხოვ­რე­ბა გვერ­დით გა­და­გე­დოთ და ინ­გლი­სუ­რი ენის მას­წავ­ლებ­ლად ჩი­ნეთ­ში წა­სუ­ლი­ყა­ვით. რო­გორც კონ­კურ­სი­დან გახ­და ცნო­ბი­ლი, სწო­რედ აქ და­ი­ბა­და „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“. გვი­ამ­ბეთ ჩი­ნუ­რი გა­მოც­დი­ლე­ბის შე­სა­ხებ...

პირ­ველ რიგ­ში, რა­მაც ამ ნა­წარ­მო­ე­ბის წერა შთა­მა­გო­ნა, სამ­შობ­ლოს მო­ნატ­რე­ბა იყო. მე­ნატ­რე­ბო­და ოჯა­ხი, მე­გობ­რე­ბი... ჩი­ნე­თი სრუ­ლი­ად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი აღ­მოჩ­ნდა ჩემ­თვის.

ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ვიც­ნობთ, რაც ვი­ცით, ლი­ტე­რა­ტუ­რა, კინო, იქ არა­ფერს ნიშ­ნავ­და. იმ­დე­ნად სხვა სამ­ყა­რო იყო, რომ თავი ძა­ლი­ან მარ­ტოდ ვიგ­რძე­ნი. ამას­თან, აღ­მოვ­ჩნდი ქა­ლაქ­ში, სა­დაც უცხო­ე­ლი არა­ვინ იყო, პირ­ვე­ლი და ერ­თა­დერ­თი უცხო­ე­ლი მე აღ­მოვ­ჩნდი. ინ­გლი­სუ­რის მას­წავ­ლებ­ლად ვი­ყა­ვი ციმ­ბირ­თან ახ­ლოს, ჩრდი­ლო­ეთ პე­რი­ფე­რი­ა­ში, რუ­სე­თის სა­ზღვარ­თან. და­ვი­წყე უკვე იმა­ზე ფიქ­რი, თუ რა ვი­ყა­ვი მე ამ ქა­ლა­ქის­თვის და რა იყო ეს ქა­ლა­ქი ჩემ­თვის, ანუ ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის­თვის.

პირ­ველ ნა­წილ­ში აღ­წე­რი­ლია ის ამ­ბე­ბი, თუ რო­გორ ჩა­დის იქ, რო­გორ ერ­გე­ბა სი­ტუ­ა­ცი­ას, რო­გორ იწყებს ცხოვ­რე­ბას, მუ­შა­ო­ბას. ამის პა­რა­ლე­ლუ­რად, არის დე­დი­სა და სამ­შობ­ლოს გა­ნუ­წყვე­ტე­ლი მო­ნატ­რე­ბა, შენი ცუდი და მტკივ­ნე­უ­ლიც რომ გე­ნატ­რე­ბა. აღ­წე­რი­ლია მი­ა­მი­ტუ­რი შე­ხე­დუ­ლე­ბე­ბი გუ­ლუბ­რყვი­ლო პერ­სო­ნა­ჟი­სა, რო­მელ­მაც არ იცის, რა მოხ­დე­ბა მის თავს. მე­ო­რე ნა­წი­ლიც მთლი­ა­ნად ჩი­ნეთს ეხე­ბა, მაგ­რამ სა­ქარ­თვე­ლო­ში, ერთ კვი­რა­შია და­წე­რი­ლი.

ყვე­ლა­ფერს, რაც ჩი­ნეთ­ში ვნა­ხე, თით­ქოს თვა­ლე­ბით გა­და­ვუ­ღე ფო­ტო­ე­ბი, მერე ეს ყვე­ლა­ფე­რი შევ­კა­რი და ავა­გე სი­უ­ჟე­ტი, რო­მე­ლიც მკი­თხველს, იმე­დია, და­ა­ინ­ტე­რე­სებს.

რა­ტომ სა­ხე­ლი „ჩა­ი­ნა კონ­ტრას­ტე­ბი­დან“?

ეს სა­ხე­ლი ჩი­ნეთ­ში შე­ვარ­ჩიე, რად­გან აღ­მო­სავ­ლე­თის ამ ქვე­ყა­ნა­ში ყვე­ლა­ფე­რი სა­ოც­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი და კონ­ტრას­ტუ­ლი იყო.

როცა „გახ­დი ბესტსე­ლე­რის ავ­ტო­რი“ და­ი­წყო, თქვე­ნი ნო­ვე­ლე­ბი რამ­დე­ნი­მე ჟურ­ნალ­ში უკვე გა­მოქ­ვეყ­ნე­ბუ­ლი იყო, შე­სა­ბა­მი­სად, მკი­თხვე­ლის ნა­წი­ლი გიც­ნობ­დათ. რა მო­ლო­დი­ნე­ბი გქონ­დათ კონ­კურ­სი­დან?

მას მერე, რაც ნო­ვე­ლებს ვწერ­დი და ვგზავ­ნი­დი, სულ იბეჭ­დე­ბო­და. ასე­ვე, მო­ნა­წი­ლე­ო­ბა მი­ვი­ღე ლი­ტე­რა­ტუ­რულ კონ­კურ­სში - „რე­ვაზ ინა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის ლი­ტე­რა­ტუ­რუ­ლი პრე­მია“ - და გა­ვი­მარ­ჯვე.

სა­ბო­ლო­ოდ, ჩემი ნო­ვე­ლე­ბი წიგ­ნად შევ­კა­რი და გა­მომ­ცემ­ლო­ბებ­ში გავ­გზავ­ნე. არ­ცერ­თი მათ­გა­ნის­გან პა­სუ­ხი არ მი­მი­ღია. მო­ვი­და და­პი­რე­ბე­ბი, „წა­ვი­კი­თხავთ“, „შემ­დეგ­ში ვნა­ხავთ“, „ცოტა ხან­ში მო­დით“, მაგ­რამ არა­ვის­გან არა­ფე­რი მო­სუ­ლა. ისიც კი არ უპა­სუ­ხი­ათ, რომ წა­ი­კი­თხეს და არ მო­ე­წო­ნათ. ამის გამო ძა­ლი­ან იმედ­გაც­რუ­ე­ბუ­ლი ვი­ყა­ვი, ნო­ვე­ლე­ბის კრე­ბუ­ლის და­ბეჭდ­ვა­ზე ხელი ჩა­ვიქ­ნიე. არა­და, ყო­ველ­თვის მინ­დო­და, რომ ნი­კო­ლას მა­ჩაბ­ლის წიგ­ნი გა­მო­სუ­ლი­ყო. მწერ­ლის­თვის წიგნს ძა­ლი­ან დიდი მნიშ­ვნე­ლო­ბა აქვს. წიგ­ნი იქ­ნე­ბა ყო­ველ­თვის, შე­იძ­ლე­ბა, უბ­რა­ლოდ ბიბ­ლი­ო­თე­კა­ში იდოს, მაგ­რამ იქ­ნე­ბა, იცო­ცხლებს. მწე­რა­ლი უფრო ცო­ცხლობს და შე­მორ­ჩე­ბა, თუ მისი წიგ­ნი არ­სე­ბობს.

და აი, გა­მოჩ­ნდა „პა­ლიტ­რა L”-ის პრო­ექ­ტი. უკე­თე­სი რა უნდა მომ­ხდა­რი­ყო? - ამ პრო­ექ­ტში წიგნს მი­ბეჭ­და­ვენ.

კონ­კურ­სის გან­მავ­ლო­ბა­ში, მცი­რე იმე­დი მქონ­და, გული რომ ნა­ხე­ვარ­ზე გაყო, ისე­თი. აღ­მოჩ­ნდა, რომ ჟი­უ­რის რჩე­უ­ლი გავ­ხდი და ჩემი წიგ­ნი მალე გა­მოჩ­ნდე­ბა თა­რო­ებ­ზე.